Bij langdurig verzuim, in mijn geval ten gevolge van Long COVID, krijg je als werknemer te maken met de regelingen zoals benoemd in de Wet verbetering poortwachter.
Werkgever en werknemer zijn samen verantwoordelijk voor de re-integratie. Zij kunnen zich laten bijstaan door door hen ingeschakelde en onder hun verantwoordelijkheid vallende deskundigen. In mijn geval is besloten tot het inschakelen van een arbeidsdeskundige.
De bedrijfsarts heeft in een eerder stadium al een Lijst Arbeidsmogelijkheden en Beperkingen (LAB lijst) opgesteld.
De arbeidsdeskundige is in de zomer bij mij langs geweest. Op basis van de LAB lijst en het gesprek dat ik met hem had, heeft de arbeidsdeskundige in zijn adviesdocument geconcludeerd dat mijn eigen werk niet passend is voor mij en ook niet passend te maken door voorzieningen of aanpassingen. Ook voor wat betreft passend ander werk bij mijn werkgever ben ik niet geschikt bevonden. Werkhervatting binnen de eigen organisatie heet in poortwachter-termen ‘spoor 1’. De primaire focus ligt op het terugkeren in het werk waarin de werknemer is uitgevallen.
Onder re-integratie in spoor 2 verstaan we alle activiteiten gericht op werkhervatting buiten de eigen organisatie. De arbeidsdeskundige adviseert in mijn geval het opstarten van een spoor 2 traject.

Het spoor 2 traject is inmiddels door middel van het inzetten van een loopbaanadviesbureau in gang gezet. En dat traject valt mij zwaar.
Om te beginnen moest ik al het idee dat, zij het niet definitief, de deur naar mijn eigen werk bij mijn eigen werkgever dicht is verwerken. Tijdens de eerste (online) sessies van het spoor 2 traject worden mijn kennis, kwaliteiten en vaardigheden in kaart gebracht. Het zwaarst voor mij is het besef dat mijn kennis, kwaliteiten en vaardigheiden eigenlijk naadloos aansluiten op het werk dat ik deed en vooralsnog niet meer kan doen.
Tijdens de voortgang van het traject heb ik meer dan eens twijfels gehad over het nut van de hele exercitie. Temeer daar in het rapport van mijn loopbaanadviseur de conclusie wordt getrokken dat mijn afstand tot de externe arbeidsmarkt zeer groot is. Desalniettemin ga ik er toch voor. Ik wil mijzelf, ondanks mijn ernstige beperkingen, nuttig blijven maken. Dat is trouwens ook een belangrijke drijfveer achter deze blog.

Enkele maanden geleden ben ik begonnen met het opschrijven van mijn Long COVID traject. Puttend uit mijn herinnering en uit notities die ik de afgelopen tijd heb gemaakt, heb ik deze blog kunnen vullen. Dat was een best lastige klus. Vooral veel moeite had ik met het bewaken van de consistentie van mijn verhaal. Steeds maar weer teruglezen van wat ik al had opgeschreven, ook om te voorkomen dat ik in herhaling zou vallen. Een tijdrovende opgave wanneer je last hebt van geheugenverlies. Ook tijdrovend omdat ik per dag niet langer dan zo’n half uur hiermee bezig kan zijn, omdat ik anders te vermoeid raak. Nu ben ik zo’n beetje bij met alles uit de afgelopen anderhalf jaar. Afbeeldingen geselecteerd, de laatste puntjes op de i gezet met betrekking tot de vormgeving van de website en alle teksten nog een paar keer nagelezen, door mijzelf en mijn partner. Nu wordt het tijd om de blog ‘live’ te zetten. Vanaf nu ga ik proberen om het verhaal consequent bij te houden.
Het opzetten van de blog was vermoeiend en lastig, maar het opschrijven van mijn ervaringen was ook op een bepaalde manier helend. Ik hoop dat ik met deze blog kan bijdragen aan een beter begrip voor Long COVID. Vooral hoop ik dat lotgenoten er iets aan hebben, zoals ik veel steun aan de gesprekken met lotgenoten heb mogen ervaren.