Vandaag precies een jaar geleden werd ik ziek. En nu, een jaar later, nog steeds veel last van vermoeidheid, hersenmist, concentratieproblemen, geheugenproblemen en noem de verschijnselen maar op.

Mijn perceptie is dat het maar niet opschiet met mijn herstel. Mijn partner ziet wel verbetering.
Wat wel wat verbetert is de diepte van de dalen die ik meemaak. Dankzij de ergotherapie weet ik nu beter wat mijn grenzen zijn en ik heb geleerd om die grenzen beter te respecteren. Maar soms heb je zelf het bereiken van die grens niet in de hand en is er toch weer die duidelijk mindere periode. Zie bijvoorbeeld de bezoeken aan de bedrijfsarts, waarover ik in een later blogartikel meer vertel.

Lopen gaat nu tot maximaal 15 minuten per dag. Fietsen gaat mij beter af dan lopen. Dat houd ik langer achter elkaar vol. Ik fiets wanneer het weer het maar enigszins toelaat twee keer per week naar de fysio en terug. Wel merk ik dat scherpe bochten nemen op de fiets een raar gevoel geeft in mijn hoofd, alsof ik in mijn hoofd nog rechtdoor ga.

Mijn gevoeligheid voor prikkels blijft de grootste hindernis. Voor geluidsprikkels heb ik nu de ‘oortjes’, maar die kan ik niet altijd dragen. Op de fiets is het ronduit gevaarlijk om niet goed te kunnen horen. Maar het nadeel van het fietsen zonder gehoorbescherming is dat ik, op de route naar de fysio, langs een schoolplein moet. Het speelkwartier van vroeger lijkt tegenwoordig wel de hele ochtend te duren. Wat kunnen die kinderen toch ongelooflijk krijsen en gillen. Het is voor mij bijna ondraaglijk. Blij dat het bijna zomervakantie is.

Reizen gaat nog maar nauwelijks. We komen niet veel verder dan een kilometer of 10 van huis met de auto. Mijn partner heeft de afgelopen maanden wat rijlessen genomen om weer te kunnen wennen aan het verkeer. Ze had al in jaren niet meer gereden. Ik reed altijd. Nu rijdt zij meestal. Het van alle kanten opduikende verkeer geeft mij teveel prikkels.

In de loop van de tijd heb ik mij erbij neergelegd dat het snel beter worden er niet in zit. Herstel is iets van de lange adem. Ik stel wat dat betreft geen tijdsdoelen meer.