De ochtend van 21 juni 2022. De langste dag.
Ik ben net uit bed gerold en ik voel mij beroerd.
Alles wijst erop dat het corona is. De thuistest bevestigt dat.
Mijn partner is inmiddels al naar haar werk vertrokken. Ik app haar: foute boel! En ik stuur een foto van de testuitslag mee.

Even later hoor ik de voordeur. Ze heeft overlegd met haar werk. Beter rechtsomkeert maken dan het risico van besmetting van haar collega’s. De coronamaatregelen zijn in die tijd nog volop van kracht.
Twee weken lang ben ik behoorlijk ziek. Tegen de 40 graden koorts, keelpijn, hoofdpijn. Deze ziekteverschijnselen zijn na die twee weken gelukkig al redelijk onder controle. De vermoeidheid blijft. Ik kom nauwelijks ergens toe. Veel slapen, veel op de bank hangen. Hondsmoe.
Na weer twee weken bezoek ik voor het eerst de huisarts. Ik vertel haar mijn klachten. Ze zegt dat het herstel van corona tijd nodig heeft. Dat ik het voorlopig maar erg rustig aan moet doen.
De klachten worden niet minder. Het lijkt eigenlijk alleen maar erger te worden. Een poging om weer voorzichtig aan het werk te gaan strandt. Ik kan mijn hoofd er niet bijhouden. Lees drie keer dezelfde regel in een support ticket. Raak de draad kwijt. Heb ik dit nu al gedaan of niet?
Ik meld mijn werk dat het echt niet gaat. De rest van de dag lig ik uitgeteld in bed.