Het is 22 augustus 2022 en ik ben nu al meer dan twee maanden ziek thuis. Ik raak wat ongeduldig. Vooral het idee dat er in mijn ogen niets gebeurt om mijn herstel te bespoedigen drukt op mij. Vandaar dat ik opnieuw een afspraak heb gemaakt met mijn huisarts. Ik dring aan op actie en ik neem geen genoegen met nog langer nietsdoend wachten op herstel. Ik wil ook binnen afzienbare tijd wel weer eens aan het werk. Het heeft al lang genoeg geduurd allemaal.

Er is op dat moment nog maar weinig bekend over de langdurige gevolgen van een coronabesmetting. En er is al helemaal geen sprake van een geneesmiddel of een bewezen behandeltraject. Fysiotherapie wordt gezien als mogelijkheid om het door het virus aangetaste lichaam weer een beetje op gang te brengen. Ik word door de huisarts doorverwezen naar een, in Long COVID behandeling gespecialiseerde, fysiotherapeut. Hier in Brielle. Ik hoef er gelukkig niet al te ver voor te reizen. Direct bij het verlaten van de huisarts bel ik met de fysiotherapie praktijk. Ik kan diezelfde middag al terecht.

De eerste paar keer fysio zijn vooral gesprekken. Mijn mogelijkheden en beperkingen worden in kaart gebracht. Ik doe een wandeltest. Gedurende een bepaalde tijd wandel ik heen en weer om pionnetjes en aan het eind wordt de door mij afgelegde afstand als nulmeting ingevoerd. Er wordt aan mijn ademhaling gewerkt. Om mij van het hijgen na inspanning af te helpen leer ik door mijn buik adem te halen. Zo gaat de ademhaling efficiënter. Dat komt mij als zanger natuurlijk wel bekend voor, maar de reflex is toch om te gaan hijgen wanneer het lichaam ‘denkt’ dat het zuurstofgebrek heeft. Tegelijkertijd wordt aan mijn conditie en spierkracht gewerkt. Ik sta voor het eerst in mijn leven op een loopband, al gaat het ding nooit sneller dan wandeltempo. Er is ook een roeiapparaat en een ‘handbike’. Alles wordt heel geleidelijk opgebouwd. Maar nooit teveel. En alles in twee keer in de week een half uur.

Mijn fysiotherapeut initieert voor mij een gesprek met een cliënt die eveneens Long COVID klachten heeft, maar op dat moment een half jaar verder is dan ik. Een openbaring! Ik blijk nagenoeg dezelfde klachten te hebben als hij in het eerste half jaar had. Ik ben niet de enige. De gesprekken geven mij perspectief op herstel. Alle lof voor mijn fysiotherapeut!

Ik merk dat mijn conditie in de loop van de tijd wat vooruitgaat. Dat blijkt ook uit de wandeltest die ik een half jaar later afleg. Die is duidelijk beter dan de nulmeting in het begin. De buikademhaling is meer en meer een automatisme geworden.
De cognitieve klachten verbeteren helaas nauwelijks. Juist die klachten trekken een zware wissel op mijn mentale welbevinden.