Na mijn ziekmelding, vorig jaar juni, kwam ik in een proces terecht, zoals vastgelegd in de ‘Wet verbetering poortwachter’.
Mijn werkgever neemt voor wat betreft verzuim en verzuimbegeleiding diensten af van een Arbo-organisatie. Na een aantal weken ziekte komt deze Arbodienst ook bij mij in beeld. Ik moest mij melden bij de bedrijfsarts.

Ik heb ervaren dat het heel erg uitmaakt met wie je te maken hebt waar het gaat om verzuimbegeleiding.
Mijn geluk is dat ik een erg begripvolle werkgever heb.
In het contact met de bedrijfsarts ging het, zeker in het begin, wat stroever. Ik had het idee dat de bedrijfsarts niet echt in de gaten had hoe impactvol Long COVID eigenlijk was voor mij. Dat begon al bij het beslist face-to-face willen voeren van gesprekken. Natuurlijk begrijp ik dat een face-to-face gesprek altijd de voorkeur heeft boven een telefoongesprek of zelfs boven een gesprek via Teams of Zoom. Non-verbale communicatie is een belangrijk onderdeel van een gesprek. Maar zeker in het begin van mijn ziekte was reizen voor mij een hele opgave. Zelf rijden lukte mij helemaal niet, dus ik moest iemand voor mij laten rijden. Maar buiten dat ik zelf niet hoefde te rijden, leverde reizen mij erg veel prikkels en daardoor vermoeidheid op. Het gesprek met de bedrijfsarts op zich gaf mij al de nodige stress. Stress waar ik door mijn ziekte ook overgevoelig voor ben.

De eerste keer bij de bedrijfsarts moest ik een tijd wachten voordat ik aan de beurt was. Dat wachten was in een ruimte waar ook de receptie was. De constante geluiden van telefoongesprekken, de gesprekken die andere wachtenden voerden en het heen en weer geloop van medewerkers van de Arbodienst leverden mij erg veel prikkels op, met vermoeidheid als gevolg. En ik was al erg vermoeid van de reis. Zo kwam ik bij de bedrijfsarts aan tafel. Vermoeid, en nauwelijks meer in staat om mijn verhaal naar behoren te doen.

Dat ging gelukkig de tweede keer bij de bedrijfsarts wat beter. Ik had mij beter voorbereid. En inmiddels beschikte ik ook al over geluidsdempende ‘oortjes’. Op advies van mijn ergotherapeut had ik van tevoren wat dingen over mijn ziekte zwart-op-wit gezet. De dagelijkse ongemakken. De weg die ik tot dan toe had gevolgd in het medische circuit. En een opsomming van alles wat ik voor mijn ziekte allemaal deed, afgezet tegen de situatie nadat ik ziek geworden was. Dit heb ik thuis uitgeprint en aan het begin van het gesprek aan de bedrijfsarts overhandigd. Ik kreeg het idee dat de bedrijfsarts toen pas echt begreep welke impact mijn ziekte op mij had.

Dit zijn de tips die ik hier wil geven. Geef de bedrijfsarts (en/of je werkgever) een zo duidelijk mogelijk beeld van wat je mankeert. Maak ook duidelijk dat je stappen naar genezing aan het zetten bent. Welke therapieën en behandelingen je volgt. Geef inzicht in hoe je dag eruitziet. Waar de grootste moeilijkheden zitten waar het gaat over het op een acceptabel niveau te kunnen functioneren.