Voor corona was zingen mijn grootste hobby. Liefst in kleine ensembles. Enigzins uit de hand gelopen hobby ook. Soms zong ik op projectbasis in 2 of 3 projecten tegelijk. Ik stelde me al voor, wanneer ik niet meer zou hoeven werken, dat ik helemaal los zou gaan met alle projecten die mij aanspreken en waar ik in mijn werkzame leven te weinig tijd voor heb. Sinds ik ziek werd ligt het zingen echter totaal stil.
In het begin probeerde ik nog wel mijn stem geoefend te houden, maar ademproblemen verhinderden dat grotendeels. Ademsteun is belangrijk bij zingen en juist dat was nu problematisch. Na het oplopen van de trap bij ons thuis ben ik al buiten adem.

Een ander Long COVID probleem, hardnekkige heesheid, helpt ook niet mee. Ik vond zelf mijn stemoefeningen niet om aan te horen. Dat is dan niet bepaald een stimulans om verder te gaan. Toch bleef ik het proberen. Ook borrelen met een slangetje in een flesje water, een beproefde methode voor zangers om ‘de kikker in de keel’ kwijt te raken, verloste mij niet van de heesheid.

Mijn fysiotherapeut komt uit een muzikale familie. Met haar heb ik het al eens gehad over het zingen. Dat ik het zo ontzettend miste. Zij stimuleerde mij om het weer op te pakken.

Het ensemble uit Brielle zou binnenkort een concert geven met stukken die allemaal raakvlak hebben met Bach. Ik werd daarover getipt door een medezangeres uit dat ensemble, die ik geregeld tegenkwam tijdens het dagelijkse wandelrondje door Brielle. Zij spoorde mij aan om een keer mee te komen repeteren. Al was het maar een uurtje, voor de pauze.
En zo geschiedde. Ik sprak met het ensemble af dat ik maandagavond 6 februari voor de pauze kon mee repeteren. Op het repetitieschema voor die avond stonden werken die ik al eerder had gezongen en een paar stukken die nieuw voor mij waren. Vol enthousiasme ging ik thuis de noten studeren. Alhoewel, dat bleek voor wat de nieuwe stukken behoorlijk lastig. Voorheen had ik na een paar keer doorzingen de noten al in mijn hoofd zitten. Nu leek het allemaal niet goed te beklijven. Het leek erop dat ik niet verder kwam dan de stukken dan maar gewoon van blad te zingen. Gelukkig had ik tijd genoeg om mij in de noten vast te bijten. Had ik tenminste weer eens wat nuttigs te doen.

Ik had van tevoren gevraagd of ik op de repetitieavond het woord kon krijgen. Liever in één keer aan iedereen uitleggen wat mij mankeert dan telkens opnieuw mijn verhaal te moeten doen. De belangstelling die mensen voor je hebben doet je uiteraard altijd goed, maar ik zou gewoonweg niet de energie hebben om het verhaal meer dan één keer te vertellen. Om dezelfde reden had ik ook al afgesproken dat ik voor de pauze zou vertrekken.

De repetitie vond plaats in een groot schoolgebouw in een buitenwijk van Brielle. Ik reed er met de auto heen. Maar daar aangekomen bleek de parkeerplaats helemaal vol te staan. Er was een of andere bijeenkomst in het schoolgebouw. Ook in de wijk was geen plek. Ik moest mijn auto een heel eind verder zetten en ruim 10 minuten lopen, bijna wat ik dagelijks maximaal loop. Daardoor was ik ook nog eens te laat. Het begon al goed.

Het zingen ging wonderwel goed. Hoewel lang niet op volle kracht, ging het mij toch heel aardig af. Zeker de mij al langer bekende stukken.
Wat minder goed ging was het in mijn beleving voortdurende door elkaar heen praten van de zangers. Zelfs tijdens de uitleg van de dirigent. Het was ook al een grotere groep dan ik had verwacht. Het gepraat door elkaar heen vond ik uitermate vermoeiend. Voordat ik ziek werd ergerde ik mij daar ook al aan. Nu werd het na verloop van tijd een hard getetter in mijn oren.

Na afloop van het uurtje repeteren was ik wel erg trots op mezelf. En gelukkig, omdat ik het zingen zo enorm had gemist. Teruggelopen naar mijn auto, naar huis gereden en vrijwel direct mijn bed in. Moe maar tevreden. Ik had het toch maar weer mooi geflikt!